Uit cijfers van het Internationaal Energieagentschap (IEA) blijkt dat blauwewaterstofprojecten (zie kader) in de lift zitten. Er zijn er wereldwijd minstens vijftig in ontwikkeling en de capaciteit zal tegen 2030 meer dan vertienvoudigen. Door de EU-Taxonomy, de lijst met groene economische activiteiten, zal het aantal blauwewaterstofprojecten nog forser stijgen, zo zeggen experts.
De Europese Commissie legt immers een emissiedrempel op van 3 ton CO2-equivalent per ton waterstof als projecten willen voldoen aan de nieuwe groene taxonomie. “Dat is niet laag genoeg om enkel waterstof op hernieuwbare energie te garanderen”, zegt Eleonora Moro, waterstofanalist bij de klimaatdenktank E3G. “Ook een aantal hoogrenderende blauwewaterstofprojecten kunnen daar onder vallen.”
Hogere uitstoot dan gewone waterstof
Sommige wetenschappers maken zich daarover ongerust. Mark Jacobson, hoogleraar Milieutechnologie aan de Universiteit van Stanford. “Blauwe waterstof is in feite niets anders dan een rookgordijn voor meer luchtvervuiling, aardgaswinning en gebruik van fossiele brandstoffen, met weinig of geen CO2-voordeel. De technologie om koolstof af te vangen haalt nooit een effectiviteit van 95 procent”, zegt hij. “Op dit moment is de technologie voor het afvangen van de uitstoot van blauwewaterstofproductie voor 78,8 procent effectief. Maar dat percentage gaat wel voorbij aan het feit dat er meer energie nodig is om de technologie aan te drijven, dus het is 78,8 procent van een veel grotere uitstoot.” Vorige maand merkten andere wetenschappers in het tijdschrift Applied Energy op dat de beloften van ontwikkelaars om succespercentages van CCS (Carbon Capture and Storage of koolstofopvang- en opslag) van 90 tot 95 procent te halen, gebaseerd waren op theorie en niet op de praktijk.
Jacobson schreef vorig jaar mee aan een studie waaruit bleek dat blauwe waterstof, vanwege de toegenomen hoeveelheid fossiel gas die nodig is om de afvang en opslag aan te drijven, waarschijnlijk een 20 procent hogere CO2-afdruk heeft dan aardgas. Experts maken zich ook zorgen over de mogelijke methaanlekken, die kunnen ontstaan bij het affakkelen en ontluchten van gas.
CO2-opslag
Ten slotte wordt er getwijfeld aan het feit dat CO2 veilig kan opgeslagen worden. In CCS-projecten wil men het CO2 onder de zeebodem of in lege aardgasvelden bewaren. Volgens Caitlin Swalec, onderzoeksanalist en waterstofspecialist bij de waakhond Global Energy Monitor, zal begraven CO2 uiteindelijk lekken en zijn weg terugvinden naar de atmosfeer, hoe goed die ook wordt opgeslagen. “Dat kan over een paar honderd jaar gebeuren, of over een paar decennia. We weten het niet echt, omdat we het niet hebben getest”, zegt ze.
In 2005 suggereerde het VN-klimaatpanel in zijn speciaal rapport over CO2-opvang en -opslag om CO2 dieper dan 3000 meter op te slaan om lekken te beperken. Op dergelijke diepte is de dichtheid van gas groter dan die van water. “Om CO2 op lange termijn onder de zeebodem op te slaan, moeten we dus heel diep gaan, en dat kost veel energie”, zegt ze. “Als het meer energie en dus uitstoot kost om het CO2 op te slaan dan we verwijderen, zal het project meer problemen creëren dan het oplost.”
